#หมอกล้อมแมว 18.โจโฉเอาแต่ใจ

        ซันโคตรไม่อยากตื่นในเช้าวันอาทิตย์ ไม่อยากเลยสักนิด
ยิ่งวันอาทิตย์ที่แดดไม่แรงอากาศกำลังเย็นสบายแบบนี้ซันยิ่งไม่อยากตื่น

        วันนี้เป็นวันหยุดสุดท้ายของสัปดาห์ก่อนที่พรุ่งนี้เขาจะต้องไปเรียนอีกแล้ว ถึงจะมีเรียนแค่คาบบ่ายก็เถอะ...มันก็คือเรียนอยู่ดี

        ร่างขาวลุกจากเตียงในช่วงเที่ยงของวัน วันนี้แม่ของซันก็ไม่ได้ไปทำงานเหมือนกัน

        กลิ่นอาหารหอมๆที่ออกมาจากครัวบอกซันแบบนั้น

        จริงๆแล้วบ้านซันอยู่เชียงใหม่ ครอบครัวซันมี พ่อ แม่ ซันและยิม น้องชายที่ห่างกับเขาแค่ปีเดียว

        ยิมเป็นน้องก็จริงแต่ตัวโตกว่าซันมาก เขายังแอบอิจฉาหุ่นเจ้าน้องชายเลย ทั้งสูงทั้งดูสุขภาพดี...ไม่เหมือนเขาเลยสักนิด

        ซันผิวขาวได้แม่ แน่สิคนเหนือ

        ซันเกิดและเติบโตที่เชียงใหม่ เรียนมาพร้อมๆกับสกาย

        แม่ซันได้งานที่กรุงเทพตั้งแต่ตอนที่ซันอยู่ม.4 เอาจริงๆซันเป็นห่วงแม่ด้วยที่ต้องย้ายมาอยู่คนเดียว เขาเลยตั้งใจสอบให้ติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพเพื่อมาอยู่กับแม่เขา

        โชคดีที่สกายเองก็ติดมอเดียวกัน เขาชวนให้มันมาพักที่บ้านนี้ด้วยซ้ำ  แต่สกายมันเกรงใจแม่เขาจะตาย มันเลยเลือกอยู่คอนโดใกล้มหาลัยแทน

        ยิมเองก็อยากมาอยู่ที่นี่ด้วย แต่น้องชายเขาดันติดมอดังของเชียงใหม่ เลยทำให้ต้องอยู่ที่นั่นกับพ่อของเขาต่อไป

        พ่อกับแม่ซันยังรักกันดีนะ ไม่ได้แยกทางกันหรืออะไร

        ตอนเย็นๆแม่กลับมาบ้านยังวิดีโอคอลหาพ่ออยู่เลย หวานกันจนลูกๆเลี่ยนไปหมด

        “หอมอ่ะแม่ ทำไรกิน” ซันเดินเข้าไปข้างหลังก่อนจะเอาคางเกยไหล่แม่ของตน
       
        “พะแนงหมู ผักต้มแล้วก็ไข่เจียวครับลูก” แม่เขาหันมายิ้มหวานให้ก่อนจะหันไปทำกับข้าวต่อ


        ซันยิ้มกลับไปเมื่อเห็นว่าแม่เขามีความสุขแค่ไหนที่ได้ทำกับข้าวให้เขากิน

        อาหารที่ว่ามานั่นก็ของโปรดซันทั้งนั้นแหละ

        แม่เขาเป็นคนใจดีมากๆ สวย ทำงานหาเงินเก่ง ฉลาดทันคน ทำกับข้าวอร่อย ไม่แปลกใจหรอกทำไมพ่อเขาถึงหลงแม่ขนาดนี้
.
.
.
        วันนั้นทั้งวัน ซันใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยอยู่กับแม่สองคนในบ้าน ดูหนัง เล่นเกม นอนเปื่อยอยู่บนโซฟา และมื้อเย็นก็ทำอาหารด้วยกันเหมือนปกติ

        ซันจะไม่ค่อยตอบไลน์หรือเล่นโซเชียลถ้าอยู่กับแม่สองคน จะมีแค่เข้าเกมบ้างเวลาว่างๆเท่านั้น


        เขาได้อยู่กับแม่แค่สองวันต่อสัปดาห์ แม่ไปทำงานแต่เช้ากลับมาค่อนข้างดึก
       
        ซันเองก็นอนดึกทันเจอแม่ทุกวันแหละ แต่ก็ใช่ว่าจะได้คุยเล่นกับแม่นี่



18:45 น.

        “ซัน รถใครจอดอยู่หน้าบ้านอ่ะลูก” แม่เขาตะโกนถามจากห้องครัว

        ซันที่นั่งเล่นเกมอยู่ที่โซฟาหันไปมองข้างนอกทันที


        ...รถใครวะ


        ซันลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างมากขึ้น


        “เชี่ยยย!!” ซันอุทานเสียงดังลั่นจนแม่เขาตกใจไปด้วย


        “อะไรลูก” แม่เขาเดินออกมาจากห้องครัวแล้วถามด้วยเสียงเป็นห่วง


        “เปล่าแม่ เพื่อนมาอ่ะ แปปนะ” ซันรีบบอกปัดก่อนจะดันแม่เข้าไปในครัวเหมือนเดิม แล้วเดินออกไปนอกบ้าน

        โจโฉมาทำไมวะ...

        "ไง" ร่างสูงยืนเกาะรั้วบ้านแล้วยิ้มให้ซันที่อยู่ในตัวบ้าน

        หมั่นไส้ลักยิ้มนั่นชะมัด หล่อนักหรอมึงอ่ะ

        "มาทำไม" ซันหน้ามุ่ยก่อนจะถามกลับไป

        "จะยืนคุยตรงนี้อ่อ"

        "เออ ตรงนี้แหละ ไม่มีอะไรก็กลับไป" ซันเตรียมหมุนตัวกลับเข้าบ้าน

        "เห้ย เดี๋ยวดิ"

        "..." ซันหันกลับไปทางโจโฉ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

        "เปิดประตูให้หน่อยครับ อยากเจอแม่เธอ" โจโฉพูดก่อนจะยิ้มหวานส่งมาให้

        "จริงจัง?"

        ร่างสูงที่ยังเกาะประตูรั้วพยักหน้ารัวๆ

        "มึงจะอยากเจอแม่กูทำไม" ซันไม่เข้าใจ จะบ้าหรือไง จู่ๆก็บุกมาบ้านเขาแล้วบอกว่าอยากเจอแม่เนี่ยนะ

        "หน่า เปิดเร็ว...ไม่งั้นกูปีน" โจโฉเร่ง ก่อนจะทำท่าปีนรั้วจริงๆ
       
        "โว้ยย ไอบ้ามึงหยุดเลย"

        "..."

        "ให้แปปเดียวนะเว้ย"

        "ครับ"

        "ซัน ใครมาลูก" แม่เขาเดินออกมาจากบ้านแล้วมายืนอยู่ข้างๆ

        "สวัสดีครับแม่ ผมเป็นเพื่อนซันครับ" โจโฉรีบแนะนำตัวทันทีแล้วฉีกยิ้มให้แม่เขาจนแก้มนั่นขึ้นลักยิ้มชัดเจน

        ซันเบะปากด้วยความหมั่นไส้

        "อ้าว เป็นเพื่อนซันหรอลูก แล้วทำไมซันไม่ชวนเพื่อนเข้าบ้านหืม ปล่อยให้เพื่อนยืนตากยุงอย่างนี้ได้ไง" คนเป็นแม่หันมาเอ็ดลูกชายตัวขาวที่ยืนอยู่ข้างๆ

        "แม่! ทำไมเชื่อคนง่ายอ่ะ" ซันหันไปโวยแม่ก่อนจะทำหน้างอแงใส่

        โจโฉที่ยืนเกาะรั้วอยู่หัวเราะเบาๆเพราะความน่ารักของซัน

        เขาเพิ่งเคยเห็นเวลาซันอยู่กับแม่ก็วันนี้ โคตรแง้วเลยให้ตาย

        "มาลูก เข้าบ้านกัน" แม่ซันเปิดประตูเล็กที่อยู่ติดกับรั้วใหญ่เพื่อให้ร่างสูงเดินเข้าบ้าน
.
.
.
        "แล้วลูกชื่ออะไร ทำไมแม่ไม่เคยเห็นหน้าเลย" แม่เขาถามขณะที่เดินเข้ามาในตัวบ้าน

        "ผมโจโฉครับ เป็นเพื่อนสกายอีกที เพิ่งมาสนิทกับซันช่วงหลังนี่เอง"

        "ใครสนิทกับมึง" ซันพูดลอยๆขึ้นมา ท่าทางแบบนั้นทำให้โจโฉหมั่นเขี้ยวจนเผลอบีบแก้มขาวไปที ทำให้ซันตกใจจนตีเข้าที่แขนร่างสูงอย่างแรง
.
.
.
        แม่ซันยิ้มบางๆให้ภาพตรงหน้า

        ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าโจโฉหน่ะ...จีบซันอยู่

        ทำไมจะไม่รู้ว่าลูกชายตัวขาวของแม่น่ารักขนาดไหน

        ทำไมจะไม่รู้ว่าซันมีผู้ชายมาจีบเยอะขนาดไหนตอนช่วงม.ปลาย
       
        เจ้ายิมมันก็มาฟ้องทุกวันแหละ...ว่ามีคนมาจีบพี่ซันของมันอีกแล้ว

        แต่ก็โดนน้องชายตัวโตไล่ตะเพิดไปสะทุกราย
.
.
.
        "โจโฉอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิลูก แม่ทำไว้ตั้งหลายอย่าง"

        "ได้ครับแม่" เขาโคตรดีใจเลยเหอะ ก็ไม่คิดว่าแผนเข้าทางแม่จะได้ผลดีขนาดนี้ รู้งี้ทำแม่งไปนานละ
        "กินเสร็จก็รีบกลับไป...เกะกะบ้าน" ซันยังไม่วายแขวะร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆกันอีกรอบ
.
.
.
        ทั้งสามคนนั่งกินข้าวกันไปเรื่อย พูดคุยถามไถ่กันบ้างตามปกติ เห็นจะมีแค่แม่กับโจโฉที่คุยกัน ซันนั่งขมุบขมิบปากด่าปนสาบแช่งโจโฉไปแล้วเรียบร้อย
.
.
.
        ฝนกำลังตกอย่างหนัก แน่นอนนี่คือช่วงที่พายุเข้า ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มเศษๆ ถ้าจะให้โจโฉกลับตอนนี้ทั้งที่ฝนก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดก็เห็นจะอันตรายเกินไปหน่อย

        แม่ของซันเสนอให้โจโฉนอนที่นี่ แน่นอนว่าซันไม่ยอม แต่ทำไงได้ มันก็อันตรายจริงๆถ้าจะให้กลับไปตอนนี้

        สุดท้ายก็นั่นแหละ ซันยอมให้โจโฉมานอนด้วย

        "มึงไปนอนโซฟาริมห้องนู่น เดี๋ยวกูหาเสื้อผ้าให้" ซันชี้ไปที่โซฟาขนาดกลางที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างภายในห้องนอน ก่อนจะเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าบานใหญ่ เปิดมันออกเพื่อจะหาชุดน้องชายให้คนตัวโตใส่
       
        "เสื้อใคร" โจโฉถามเสียงแข็งก่อนจะเดินเข้าไปประชิดซันจากด้านหลัง
       
        ดูก็รู้ว่าไม่ใช่เสื้อผ้าซัน ซันไม่มีทางใส่มันได้เพราะไซต์ที่ต่างกันขนาดนั้น

        "ของไอยิม น้องชายกู" ซันพูดอย่างติดรำคาญก่อนจะดันโจโฉให้ถอยออกแล้วหันไปปิดประตูตู้เสื้อผ้า

        "ทำไมอยู่ห้องมึง" โจโฉขังซันไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างที่พิงตู้เสื้อผ้าอยู่

        "มึงจะถามอะไรนักหนาอ่ะ เวลามันมาก็นอนห้องกูตลอด สงสัยอะไร" ซันพูดเสียงหงุดหงิดก่อนจะดันแรงขึ้น เพื่อให้โจโฉถอยออกไป
.
.
.
        ทั้งคู่ต่างแบ่งกันไปอาบน้ำ โดยที่ซันเป็นคนอาบก่อน
.
.
.
        โจโฉออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบเสร็จแล้ว เขาเห็นคนตัวขาวนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงด้วยท่าทางสบาย

        โซฟาที่เขาต้องนอนในคืนนี้มีหมอนใบเล็กและผ้าห่มผืนบางวางไว้อยู่

        หึ...จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ยซัน...ได้

        โจโฉไม่สนใจโซฟานั่นเลยสักนิด เขาเดินตรงดิ่งไปที่เตียงทันทีก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างหน้าตาเฉย

        "ไอ้โฉ ไปนอนโซฟานู่น" ซันรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะบ่นเขา

        "ไม่ไปครับ จะนอนกับเมีย" ร่างสูงยังคงนอนนิ่งไม่แม้แต่จะขยับ

        "ไม่! ลุกออกไป อื้อ" ซันถูกแรงของตนตัวโตกว่าดึงให้ล้มลงไปนอนอีกครั้ง

        คราวนี้โจโฉไม่ปล่อยให้ร่างบางได้ลุกหนี เขาลุกขึ้นคร่อมกดข้อมือขาวทั้งสองข้างให้แยกออกจากกันไปคนล่ะฝั่งทันที

        "โจ! หยุด" ซันร้องด้วยความตกใจ มันเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน

        "..." โจโฉไม่ได้ปล่อยมือออก ไม่ขยับตัวเลยด้วยซ้ำ คนตัวโตยังคงอยู่ท่าเดิมและมองหน้าซันไม่หยุด

        "มึงอย่าทำแบบนั้น อย่าทำแบบคืนนั้น" ซันเริ่มเสียงสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

        "แบบไหน" โจโฉถามขึ้นเบาๆก่อนจะก้มลงไปหาคนที่นอนอยู่ช้าๆ

        "ฮึก โฉ...อย่าทำ" ร่างบางหลับตาปี๋พร้อมเอียงหน้าไปอีกฝั่ง

        "ทำอะไร" โจโฉยังคงกวนประสาท คราวนี้เขากระซิบข้างหูก่อนจะขบเม้มลงไปที่หูแดงนั่นอย่างอ้อยอิ่ง

        "อึก" คนตัวขาวสั่นไปหมด ไม่กล้าแม้จะลืมตาขึ้นมามองภาพตรงหน้า

        เขาไม่ได้อยากอ่อนแอแบบนี้เลย แต่เขากลัว

        โจโฉโหมดนี้โคตรอันตราย...

        ซันจำไม่ได้ทั้งหมดว่าคืนนั้นที่กาญเขาโดนอะไรไปบ้าง

        มันเหมือนจะทรมาณ...แต่ก็เป็นทรมาณที่รู้สึกดี

        ที่เขากลัวคงเป็นแค่ความบ้าพลังของโจโฉนั่นแหละ...จำได้แค่ว่ามันรุนแรง

        โจโฉไม่ปล่อยให้เขาได้พักเลยทั้งคืน...จนทำให้เขาตื่นมาป่วยแบบนั้น

        "มึงห้ามกูไม่ได้หรอกซัน มึงรู้อยู่แล้ว" โจโฉพูดเสียงแหบชิดใบหูคนใต้ร่าง

        ใช่...ซันรู้...รู้ว่าโจโฉไม่มีทางปล่อยเขาให้รอดไป คนตัวขาวแค่ไม่เข้าใจ...ทำไมเป็นเขาล่ะ

        "ทำไม"

        "..."

        "ทำไมเป็นแบบนี้"

        "ชู่ว" โจโฉทำเสียงนั่นเบาๆเพื่อลดความกลัวของซันลง

        มือใหญ่กุมใบหน้าเล็กของซันไว้ นิ้วโป้งค่อยๆเกลี่ยแก้มใสนั่นไปมาเบาๆ

        ซันหลับตาลงทำให้น้ำตาที่คลอหน่วงอยู่ที่หางตาไหลลงมาช้าๆ

        ความอุ่นร้อนของริมฝีปากทาบลงมาตั้งแต่หางตาไปที่แก้มแล้วหยุดที่ปลายคาง
       
        "อึก โจ... ฮื่อ" อดยอมรับไม่ได้ว่าเสียงซันทำให้โจโฉสติแตกอารมณ์ดิบพุ่งพล่านจนรู้สึกปวดไปหมด

        โจโฉประกบปากลงไปกับซันและดูดดึงอย่างรุนแรง อุณหภูมิภายในห้องเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

        ทั้งๆที่ข้างนอกฝนก็ตกหนัก แอร์ก็เปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ก็ไม่สามารถดับอารมณ์ที่พุ่งสูงของโจโฉได้เลย

        ใบหน้าคมซุกไซร้ที่ซอกคอขาว กลิ่นเฉพาะตัวของซันทำให้โจโฉคลั่งหนัก เขาขบเม้มทิ้งรอยตามจุดต่างที่ลากผ่าน ปลายจมูกโด่งสูดลงบนผิวขาวจัด กดจูบย้ำๆอย่างช้าๆ

        ซันไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองเลยด้วยซ้ำ ร่างบางได้แต่เอาแขนพาดปิดใบหน้าที่เริ่มแดงชัดของตัวเอง ร่างกายเริ่มตอบสนองคนด้านบนอย่างไม่น่าให้อภัย

        "อย่าปิดหน้า เปิดให้โจดูหน่อย" โจโฉดึงแขนเล็กนั่นออกก่อนจะประสานนิ้วทั้งสิบเข้าไปเพื่อกุมมือไว้

        โจโฉเอาแต่ใจ แค่ปิดหน้าซันยังทำไม่ได้เลย

        น้อยใจได้ไม่เท่าไรก็ต้องกัดปากกลั้นอารมณ์ เมื่อโจโฉครอบปากลงมาที่ยอดอกของตนผ่านเสื้อผ้าที่ยังอยู่บนร่างกาย

        สัมผัสชื้นผ่านเนื้อผ้าเสียดสีบริเวณยอดอกทำให้ซันหายใจไม่ทั่วท้องไปหมด
ร่างบางเกร็งไปทั้งตัว ก้มหน้าเหลือบมองคนเอาแต่ใจที่เล่นกับร่างกายตัวเองไม่หยุด

        เผลอสบตา

        โจโฉดูดดึงยอดอกไปด้วยสบตาเขาไปด้วย มันแย่...แย่มาก
       
        ซันหอบหายใจเหนื่อย เขารู้สึกปั่นป่วนไปหมด ร่างบางพยายามกลั้นเสียงร้องโดยการเอาหลังมือขาวปิดปากของตัวเองไว้

        โจโฉถดตัวลงไปอีกหนึ่งระดับเพื่อเลิกเสื้อตัวบางนั่นให้ขึ้นไปกองไว้ที่เหนือหน้าอกบาง

        โจโฉเหลือบมองตาของอีกคนที่ยังไม่ละสายตาไปไหน ก่อนจะดูดดึงยอดอกอีกครั้ง ภาพตรงหน้าทำให้ซันรู้สึกมวนท้อง

        ร่างสูงอาศัยจังหวะนี้แยกเรียวขาขาวออกจากกันอย่างรวดเร็วก่อนจะแทรกตัวลงไปเพื่อไม่ให้ซันหุบขาเข้าหากัน

        มือหนาแข็งแรงกระชากกางเกงนอนออกจากขาขาวอย่ารวดเร็ว ร่างบางตกใจดิ้นพล่านไปหมด แต่ก็โดนคนแข็งแรงกว่าล็อคไว้ให้อยู่นิ่งๆอยู่ดี

        ภาพตรงหน้ากระตุ้นอารมณ์ดิบภายในตัวโจโฉให้พุ่งสูงขึ้นไปอีก เขาไม่อยากจะทนอีกแล้ว

        "เกินไปแล้วว่ะ" โจโฉก้มลงฟัดเอวขาวของซันก่อนจะบ่นพึมพำออกมา

        "อึก..อืออ"

        มือแกร่งดึงกางเกงยืดของตัวเองออกไปจนพ้น ความใหญ่โตนั้นทำให้ซันหน้าร้อนไปหมด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคืนนั้นซันถึงป่วยข้ามวันข้ามคืน

        มันใหญ่เกินไป แล้วโจโฉแรงเยอะขนาดนั้น...

        โจโฉรั้งสะโพกขาวให้วางพาดอยู่ที่หน้าขาของตนเองก่อนจะก้มลงไปประกบจูบคนตัวเล็กกว่าอีกครั้ง

        "ซันแม่ง...อย่าทำหน้าแบบนั้น" โจโฉสบถก่อนจะฟัดไปที่แก้มนิ่มของซันแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว

        ฝ่ามือทั้งสองข้างเค้นเนื้อบริเวณสะโพกจนมันขึ้นสีแดงชัดไปหมด

        "หงึ โจ...มันเจ็บ" โจโฉรู้ว่าซันชอบกลั้นเสียงแค่ไหน มันก็น่าเอ็นดูดีอยู่หรอก แต่เขาอยากได้ยินเสียงมันชัดๆมากกว่า

        "ข่วนกูให้เท่ากับที่กูทำมึงเจ็บ" โจโฉพูดเสียงพร่า

        "..."

        "เจ็บก็ร้องออกมา อย่ากลั้น...กูอยากได้ยิน" เขากระซิบข้างหู ก่อนจะค่อยๆดันแทรกนิ้วแกร่งของตัวเองเข้าไปช้าๆ

        "อ๊ะ โจ ฮื่ออ" โจโฉยกยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เขาหมุนควงเพื่อเบิกทางให้ซันคุ้นชิน เขารู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ ซันจะเจ็บมากเป็นสิบเท่าแน่ๆ

        "ไม่ร้องครับคนดี" โจโฉจุมพิตลงไปที่ข้างแก้มใสย้ำๆ
.
.
        เมื่อได้ที่โจโฉก็ถอนนิ้วออกจากช่องทางช้ำช้าๆ เขาเริ่มจัดท่าทางให้ซันอีกครั้ง

        คนตัวเล็กกว่ากัดปากแน่นและเริ่มส่ายหน้าไปมา

        "ให้โจเข้าไปข้างในซันนะครับ" นั่นไม่ใช่คำขอร้อง

        ท่อนกายพองดันแทรกเข้าไปช้าๆก่อนจะล็อคเอวขาวไว้แน่น

        "โจโฉ ฮื่อ มันเจ็บ...อ๊ะ" ฝ่ามือขาวเอื้อมมายันไว้ที่หน้าท้องแกร่งเพื่อลดการเสียดของช่องทางด้านหลัง

        ซันเบ้หน้ากัดปากแน่น ดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาทำให้โจโฉหมดความอดทน

        เขาคว้าข้อมือของซันออกให้แนบไปกับตัวของร่างบางเอง ก่อนจะดันท่อนเนื้อเข้าไปจนสุด

        "ฮึกเจ็บ อย่าแรง อ๊ะ" แรงขยับที่ถูกส่งมาอย่างหนักหน่วงทำให้ซันเริ่มที่จะกลั้นอารมณ์ไม่อยู่

        โจโฉกระแทกกระทั้นตามอารมณ์ของตัวเองที่เริ่มลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

        ซันได้แต่ดันหน้าท้องของโจโฉไว้เมื่อมือเป็นอิสระ ทั้งข่วนทั้งจิก ก็ไม่เห็นว่าโจโฉจะผ่อนแรงลงเลยสักนิด
.
.
.
        ทั้งคู่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์ที่รุงแรงจนไม่สามารถยั้งได้
.
.
.
        "โจ... ฮึก"

        "Fuck!" ซันพลาดเองที่ทำเสียงอ้อนขนาดนั้น มันยิ่งเป็นการปลุกอารมณ์ดิบในตัวโจโฉขึ้นให้สูงไปอีก

        ร่างหนากระแทกสะโพกเข้าหาคนตัวบางอย่างหนักหน่วง รุนแรง

        "แร...แรงไป ฮึก..."

        "อ่า...ซัน อืม" โจโฉขบกรามเข้าหากันแน่นเมื่อใกล้ถึงจุด

        "อ๊ะ โจ มันจะ..ไม่ไหว ฮื่ออ" ซันกัดลงไปที่ไหล่แกร่งของโจโฉทันทีที่ถึงจุดปลดปล่อย

        "อืมม...ซันครับ อ่า แม่งจะเสร็จ" โจโฉจับล็อคสะโพกกระแทกแรงๆอีกหลายครั้งก่อนจะปลดปล่อยตามออกมา

        เอวของซันขึ้นริ้วสีแดงชัดเพราะร่างสูงเผลอบีบแรงเกินไป

        สะโพกแกร่งกระแทกแท่งเอ็นใส่แรงๆอีกสามสี่ครั้ง กดแกนกายเข้าจนสุดความยาวเพื่อให้น้ำสีข้นโดนรีดออกมาจนหมด

        "อื้ออ" ซันครางออกมาในลำคอครั้งสุดท้ายเพราะความแน่นของช่องทาง
.
.
        "เก่งมากครับคนดี" โจโฉกดจูบที่หน้าผากมนของซันก่อนจะพลิกตัวลงนอนข้างๆกัน

        ด้วยความที่ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ซันเลยไม่ได้พูดอะไรกับโจโฉอีก ทำได้แค่นอนซุกนิ่งๆอยู่ที่อกแกร่งนั่น
.
.
.
.
        "ซัน"

        "อือ" ทันทีที่ซันขานตอบ โจโฉก็เงียบไปหลายนาที
.
.
.
        "ให้กูได้ดูแลมึงนะ"

        "..."
.
.
.
        "เป็นแฟนกับกูนะ"
.
.
.
โจโฉเอาแต่ใจ...แต่ก็อ่อนโยนมากเช่นกัน
.
.
.
.
.
.
อุ้งตีนเมียว
.
กลับไปเม้นในจอยด้วยยยย
อยากเห็นทุกคนกรีดร้องงงง
55555555 
ยักทุกคนเลยยยย